4,1 z 5- 4.61 Ocena społeczności
- 85 Oceniono album
- 64 Dałem mu 5/5
Nas zajmuje wyjątkową pozycję w stratosferze hip hopu. Jak JAY-Z, z którym kiedyś był słynnie sparowany na wosku , udało mu się zachować aktualność, gdy rap zmienił się i ewoluował.
zły azz ent kontra tryl ent
Aby spojrzeć na jego niezachwianą postawę: od jego debiutu o świętym Graalu minęło już 27 lat Illmatic porzucone.
Niestety, kultowy bar Hov, jeden gorący album średnio co 10 lat, również okazał się wiecznym tematem rozmów w karierze legendy Queensbridge. Fani (czy antagoniści?) Bezlitośnie klepali luminarza Hip Hopu za ryzykowny beat, który zaowocował kilkoma albumami, których niektórzy głowy prawdopodobnie nie pamiętają dobrze - i prawdopodobnie nie będą ponownie odwiedzani.
Jego najnowszy album Choroba Króla jest wyzywającą odpowiedzią na pytanie, czy nadal potrafi wspiąć się na wysoką poprzeczkę, którą postawił wiele lat temu. Od komentowania aktualnych tematów, takich jak Gayle King i GOP (patrz Definicja), po ponowne zjednoczenie The Firm na Full Circle, celebruje doskonałość czarnych i upuszcza mnóstwo klejnotów po drodze. Choroba Króla czy Nas spełnia oczekiwania bardziej niż jego kilka ostatnich wydawnictw. Jest to bliższe MC, o którym mówimy, kiedy bez zastanowienia umieszczamy jego nazwisko na szczycie każdej listy związanej ze zdolnością do rapowania lub najlepszym, aby to zrobić.
Z Hit-Boyem na czele albumu nr 13, Nas i jego beaty wydają się być całkowicie dostrojone z rzadką instrumentacją i stonowanymi pętlami perkusji, dając dużo miejsca na wybieg dla tekstów, aby znaleźć się w centrum uwagi. Proces twórczy wydaje się bardziej zorganizowany i przemyślany, dzięki czemu Nas może robić wszystkie rzeczy, w których jest dobry, bez upiększania żadnej z nich. Warto zauważyć, że gra swoją znaną starszą rolę bez przesadnego głoszenia - piosenka 10 Points jest doskonałym przykładem.
Wzloty są wypełnione lirycznymi kinowymi wrażeniami, których fani mogą oczekiwać od legendy jego kalibru. 27 Summers, który jest prawdopodobnie najjaśniejszym (aczkolwiek najkrótszym) momentem na płycie, widzi go narzekającego na długowieczność, wciąż będąc na scenie. Paląc trawkę w smokingu, popijając Ricarda / Siedząc na wyspie Governors ze wszystkimi zabójcami / Premierowe filmy z moim człowiekiem De Niro / A Johnny Nunez dostał wszystkie zdjęcia, płynie. Podobnie majestatyczny Car 85 zabiera słuchaczy w nocną przejażdżkę po Nowym Jorku bez wychodzenia z domu.
Jednak album nie jest kuloodporny, pozostawiając kilka godnych uwagi chwil na widoku.
Pojawienie się rzucającego kapeluszem na ring do anulowania Doja Cat na dyskusyjnym singlu Ultra Black przyćmiło i zagmatwało uczucie dumy i miłości Blacków, które odczuwało się na całej płycie. Idziemy ultra-czarny, nieskruszony czarny / Przeciwieństwo Doja Cat, które pluje, ale później przyznaje, że wszystko w duchu rymowania jest po prostu głupie.
Ponadto, w ode do samotnych czarnych matek z asystą Lil Durka, Til the War Is Won, używa adlib Never me na temat przemocy domowej, co wydaje się niepotrzebne, biorąc pod uwagę oskarżenia jego byłej żony Kelis zmusił go do odpowiedzi . Chociaż temat nie powinien być zakazany, żyjemy w czasach, w których wspólnie staramy się chronić czarne kobiety i doceniono by bardziej odpowiednie rozwinięcie.
Mimo to ten album zawiera o wiele więcej pozytywnych cech niż negatywnych. Podczas gdy kilka prób komercyjnego karmienia, które znajdują się na liście utworów, takich jak Replace Me with Big Sean i Don Toliver, są bardziej dobrze niż wspaniale, Hit-Boy nigdy nie pozwala, aby klimat zszedł z torów (chociaż Fivio Foreign i A $ AP Ferg TikTok-ready Spicy są bardzo blisko). Biorąc wszystko pod uwagę, Choroba Króla jest takim samym triumfem dla producenta Sicko Mode, jak dla Nas.
Zobacz ten post na InstagramieWpis udostępniony przez Nasir Jones (@nas) w dniu 24 sierpnia 2020 r. o 13:26 czasu pacyficznego
Wieże telefonii komórkowej 3G nawet nie istniały, kiedy Illmatic spadła, a nawet Sam Nas ruszył dalej . Wszyscy powinniśmy zrobić to samo. Dwadzieścia siedem lat później, 46-letni obecnie MC zdołał stworzyć zbiór prac z odpowiednimi składnikami, aby starzeć się w nowoczesny klasyk. Jeśli zdarzy się, że jest to jego ostatnie pełnometrażowe wydanie, biorąc pod uwagę inne przedsięwzięcia na jego talerzu, jest to o wiele bardziej odpowiednie zamknięcie jego sagi niż NASIR kiedykolwiek może być - i to jest coś do świętowania.
